Około roku 1950 jedna z lotniczych firm przewozowych w Stanach Zjednoczonych postanowiła dla podniesienia rentowności przedsiębiorstwa zainstalować u siebie urządzenie, pozwalające na automatyczne dokonywanie rezerwacji miejsc na liniach obsługiwanych przez jej samoloty. Tak postawione zadanie jest bardzo specjalne i trudno na pierwszy rzut oka dopatrzeć się możliwości zastosowania maszyny cyfrowej dla jego rozwiązania. W poszukiwaniu tego rozwiązania specjaliści przystąpili do analizy systemu pracy przedsiębiorstwa. Prospekty przynoszą pierwsze dane. Można z nich dowiedzieć się, że firma obsługuje dziesięć stałych linii, z których każda ma długość np. 1000 km. Przelatując wyznaczoną trasę samolot ląduje dziesięć razy np. co 100 km. Bilety na każdy ze stukilometrowych odcinków lotu można nabyć w kasach przedsiębiorstwa już na tydzień przed rozpoczęciem podróży. Ponadto prospekt podaje jeszcze listę miast, w których mieszczą się kasy przedsiębiorstwa. Tyle wyczytanych informacji. W praktyce technika transakcji jest następująca, We wtorek po południu przed kasą przedsiębiorstwa w Nowym Jorku podróżny mówi: „Poproszę dwa bilety na przelot z Chicago do New Orleans. Odlot w czwartek o godzinie 17,45″. W chwilę później odpowiedź kasjera: „Proszę oto bilety”, albo „Niestety, bardzo mi przykro, lecz wszystkie miejsca mamy już zarezerwowane”. Odrzucenie konwencjonalnych zwrotów grzecznościowych z przytoczonej powyżej wy- miany zdań pozwala zauważyć, że kwestia wypowiedziana przez pasażera zawiera sześć różnych informacji:
– Typ transakcji, którą pasażer chce dokonać. W naszym przypadku było nią nabycie biletu. Jednakże w innych przypadkach pasażer może zasięgać informacji o wolnych miejscach w interesującym go przelocie lub odwoływać poprzednio dokonaną rezerwację miejsca (biletu). Reasumując, przedsiębiorstwo dopuszcza istnienie trzech transakcji, które krótko nazwiemy: kupnem, informacją i odwołaniem.
– Ilość miejsc, które chce nabyć lub zarezerwować.
– Nazwę lotniska będącego początkiem podróży.
– Nazwę lotniska będącego celem podróży.
– Dzień, w którym chce rozpocząć podróż.
– Godzinę odlotu.
AUTOMATYCZNA MASZYNA CYFROWA DO SPRZEDAŻY BILETÓW CZ. II
Odpowiedź kasjera zawiera jedną z dwóch informacji „tak” – co oznacza, że firma przyjmuje proponowaną przez pasażera transakcję: „nie” – co oznacza, że firma nie jest w stanie podjąć się proponowanej usługi.
Jeżeli w tak działający system sprzedaży chcemy włączyć urządzenie automatycznej rezerwacji miejsc to musi ono na swoim wejściu móc przyjmować wymienioną wyżej sześcioczłonową informację dostarczaną przez pasażera, zaś na wyjściu dawać jeden z dwóch sygnałów: „tak”, albo „nie”. Forma wyjścia jest w tym przypadku bardzo prosta. Wystarczy np. by w przypadku „tak” zapalała się lampka zielona, zaś w przypadku „nie” lampka czerwona. Dla zaprojektowania wejścia urządzenia musimy jednak dokładniej zastanowić się nad „językiem”, w którym w sposób jednolity będziemy mogli zapisywać informacje pochodzące od pasażera. Zauważmy, że punkt (2) zawiera informację liczbową, która na ogół da się zapisać jedną cyfrą dziesiętną. Podobnie informacja dana w punkcie (6) jest liczbą czterocyfrową w systemie dziesiętnym. Informacje punktu (1) i (5) bez trudu możemy zapisać cyfrowo. Pierwszą (1) – przyporządkowując np. kupno biletu cyfrą 0, udzieleniu informacji 1, zaś odwołaniu rezerwacji 2, drugą (5) – przypisując tak jak np, w rozkładach jazdy PKP kolejnym dniom tygodnia kolejne cyfry od 1 do 7. W ten sposób tylko dwie informacje pozostają nazwami, mianowicie (3) i (4). Weźmy do ręki mapę linii lotniczych przedsiębiorstwa (rys. 3). Docierają one do 100 miast, między innymi do Chicago i do New Orleans. Jeżeli każdemu z tych miast przypiszemy jedną z liczb dwucyfrowych od 00 do 99, tak aby każda odpowiadała dokładnie jednemu miastu, to np. zamiast nazwy New Orleans wystarczy napisać 77 zamiast nazwy Chicago 37 itd. (porównaj rys. 3).
Leave a reply