Przytoczenie szeregu przykładów zastosowań specjalistycznych maszyn cyfrowych oraz mocne podkreślenie przyszłościowego aspektu rozwoju tego typu aparatów może wzbudzić w czytelniku przeświadczenie o małej przydatności w tej nowej sytuacji dużych uniwersalnych maszyn cyfrowych. Aby zapobiec takiemu ujęciu sytuacji, przypomnijmy raz jeszcze, że przytoczone przykłady wskazują jedynie jak odpowiednio dostosowane aparaty cyfrowe pozwalają automatyzować pewne ściśle określone systemy przetwarzania informacji, czyli takie procesy, które z racji wąskiego kręgu stale rozwiązywanych zagadnień nigdy nie leżały w kręgu zastosowań tego typu maszyn uniwersalnych. Maszyna cyfrowa uniwersalna jest przede wszystkim maszyną do badań podstawowych w wielu dziedzinach wiedzy i techniki. Rozwiązywane przez nią problemy stanowią każdy z osobna pewne całościowe zagadnienie, którego rozwiązanie określa założenia nowej konstrukcji, czy nowych zasad pracy dla badanego systemu. Problem możliwie dobrego dostosowania maszyny uniwersalnej do potrzeb różnego typu zamówień klientów stwarza konieczność budowania takiego języka zapisywania problemów przez użytkowników, aby był on zarówno dostosowany do potrzeb matematyka, fizyka, optyka czy geodety. „Naturalny” język maszyny złożony z operacji podstawowych wykonywanych przez maszynę jest trudny do powszechnego nauczania. Dlatego też wykorzystując fakt, że problemy stawiane są na ogól na gruncie matematyki, budowane są obecnie specjalnie skonstruowane „języki” zewnętrzne zapisywania problemów, możliwie mało odbiegające od symboliki matematycznej. Tego typu systemy zewnętrzne noszą nazwę systemów kodowania automatycznego. Jeden z takich systemów opracowany został z inicjatywy doc. Łukaszewicza w Zakładzie Aparatów Matematycznych PAN. Biuro obliczeń spodziewa się znacznego przyspieszenia prac obliczeniowych w oparciu o ten system.
Leave a reply