Służby meteorologiczne wszystkich krajów poświęciły wiele starań, aby ulepszyć i starannie przygotować posiadany sprzęt pomiarowy tak, aby zapewnić maksymalną efektywność, dokładność, reprezentatywność i porównywalność pomiarów.
Ponieważ założenie dostatecznie gęstej sieci obejmującej kulę ziemską byłoby zadaniem ponad współczesne możliwości techniczne i ekonomiczne, zostały wybrane specjalne strefy wzdłuż pewnych południków i równoleżników, w których zalecono specjalne zagęszczenie stacji. Były to jakby przekroje atmosfery w wybranych kierunkach, które miały informować o ogólnych zmianach sytuacji w atmosferze w kierunkach południkowych i równoleżnikowych. Szczególnie ważną rolę odgrywał tu łańcuch stacji tworzący przekrój atmosfery „od bieguna do bieguna”, ciągnący się przez tereny obu Ameryk.
Został również ustalony kalendarz tzw. Dni Światowych i Interwałów Meteorologicznych, podczas których należało wykonywać pomiary, zwłaszcza aerologiczne, szczególnie często i starannie. Miało to na celu zapewnienie maksymalnie wyczerpujących danych w węzłowych, dla zmian pogody, porach i okresach roku.
Wszystkie dane miano przesłać do specjalnych Centrów Informacyjnych, gdzie po odpowiednim opracowaniu miały one zostać opublikowane na mikrofotografiach w postaci odpowiednich tabel z wykresami i mapami pogody.
III MRG zakończył się 31.1.1959 r. Spróbujmy odpowiedzieć sobie na pytanie, jakie są rezultaty tej wielkiej imprezy międzynarodowej, w jakim stopniu wykonano jej zadania.
Leave a reply