Gaz wodny produkuje się przeważnie z koksu przez działanie pary wodnej w temperaturze około 1000°C. Otrzymuje się gaz zawierający około 38% tlenku węgla i około 50% wodoru. Jego wartość opałowa nie przekracza 2400 kcal/m3. Dla celów gospodarstwa domowego wymaga wzbogacenia gazem ziemnym lub olejowym.
Duże znaczenie choć ograniczone co do odległości wykorzystania ma gaz wielkopiecowy. Jest to produkt odpadkowy z procesu wytapiania żelaza z rud. Zawiera 25-31% tlenku węgla i 1,5-3,5% wodoru, resztę stanowią składniki niepalne: dwutlenek węgla (7-14%) i azot (56-60°/»). Wartość opałowa tego gazu nie przekracza 1000 kcal/m3. Ponieważ huty mają tego gazu dużo, a praktycznie nic on nie kosztuje, poprawa bilansu jest poważna. Przy jego niskiej wartości opałowej przesyłanie go na większe odległości nie jest opłacalne. Ale jeżeli w pobliżu huty znajduje się koksownia, jak to często bywa, można zastąpić gaz koksowniczy, używany do ogrzewania komór koksowniczych, gazem wielkopiecowym, natomiast uzyskane w ten sposób 45% gazu koksowniczego, jako gaz bogaty, przesyłać rurociągami dalej.
Pomimo że gaz wielkopiecowy ma niską wartość opałową, jednak jego udział w naszym bilansie gazowym (w przeliczeniu na gaz umowny 4000 kcal/m3) wynosił 28% w roku 1952: wyrażony w m3 udział ten urasta do 48,7%.
Korzyści, jakie się uzyskuje stosując paliwo gazowe zamiast stałego lub płynnego, są następujące: 1) możliwość skoncentrowania produkcji: 2) uniknięcie kłopotów z dymem i popiołem: 3) łatwe dostosowanie się do zmiennego zapotrzebowania: 4) oszczędność wynikająca z lepszej wymiany ciepła: 5) uniknięcie konieczności składowania zapasów u odbiorcy.
Leave a reply