Przypatrzmy się bliżej pierwszej podobiźnie nowych terenów zestawionej na podstawie relacji fotograficznych Łunnika III. Rysunek 18 przedstawia obraz prosty Księżyca (północ – Nu góry, południe – S u dołu). Zachodnie (W) części półkuli księżycowej dostrzegamy z Ziemi gołym okiem (obraz prosty) zawsze po prawej stronie, gdy spoglądając z „tamtej” strony Księżyca odnajdujemy je po stronie przeciwnej, tj. lewej. Podobnie części wschodnie (E) globu, widoczne z Ziemi gołym okiem po lewej stronie, widziane spoza Księżyca odnajdywane są po stronie prawej.
A więc – przechodząc do szczegółów – widzimy w nowej orientacji po lewej stronie fotografii pełne zarysy: Marę Crisium (11), Marę Un- darum (IV) i Marę Foecunditatis (FI). Dalej poza kreskowaną linią graniczną obu półkul, znanej i nie znanej, odnajdujemy -od góry do dołu – uzupełnienia: Marę Humboldtianum (I), MareMarginis (111), Marę Smythii (F) i Marę Australe (VII), które tylko częściowo i to w silnym skrócie są niekiedy dostrzegane z Ziemi. Teraz na zdjęci-u mamy je przed sobą rozwinięte w pełnych zarysach. Będzie więc można wTkrótce podać w kilometrach ich rozmiary i opisać kształt.
Teraz zaczyna się Luna incognita. Pierwsze zasadnicze wrażenie jest następujące. Gdy na zwróconej ku Ziemi części Księżyca ciemne plamy „mórz” księżycowych, zgrupowane głównie na północnej półkuli, pokrywają niemal połowę powierzchni globu, to na odwróconej półkuli księżycowej należą one do rzadkości. Krajobraz wypełniają tam jasne tereny górzyste. Na zdjęciu rzeźba terenu wydaje się pozornie skąpa, gdyż jest to zdjęcie dokonane w czasie fazy pełni, gdy wygląd krajobrazu jest monotonny wobec niemal prostopadłego oświetlenia promieniami Słońca.
Leave a reply