Ponieważ masa pojemnika wynosiła 1511 kG, a ostatniego członu rakiety 1121 kG, to – wobec podanej wyżej prędkości w chwili spadku – można wnosić, że nowe kratery mają po kilka metrów średnicy i parę metrów głębokości. Przypuszcza się, że spadek nastąpił na Marę Imbrium w okolicy kraterów: Archimedes, Autolicus i Aristillus (rys. 15). Za- obserwowanie nowych kraterów za pomocą współczesnych teleskopów nie jest możliwe ze względu na stosunkowo niewielkie rozmiary powstałych lejów.
Łunnik II był wyposażony w trzy radiostacje nadawcze: dwie mieściły się w zasobniku i pracowały na falach 15 m i 7,5 m, trzecia była ulokowana w ostatnim członie rakiety i wysyłała fale długości 1,63 m. Ponieważ w ostatnich fazach lotu sygnały trzeciej radiostacji osłabły, nie można było śledzić do końca biegu ostatniego członu rakiety.
Łunnik II był bogato wyposażony w różnorodną mierniczą aparaturę naukową. Z prowizorycznego opracowania odebranych na Ziemi obserwacyj telemetrycznych można wnosić, że Księżyc nie posiada jak Ziemia pola magnetycznego ani też pasów zagęszczonego promieniowania kosmicznego. W przypadku Łunnika II ipo raz pierwszy przyrządy miernicze badały bezpośrednie sąsiedztwo globu księżycowego aż do chwili spadku na jego powierzchnię.
Należy podziwiać precyzję strzału. Obliczono, że odchyłka największej prędkości od obliczonej o 1 m/sek, daje zboczenie od celu o 250 km. Podobnie odchylenie momentu strzału o 10 sek powoduje zboczenie 200 km.
Łunnik III. Jeszcze inne zadanie badawcze postawili uczeni radzieccy trzeciej z kolei rakiecie księżycowej. Miała ona sfotografować nieznaną, zawsze od Ziemi odwróconą, część globu Księżyca. Cel ten osiągnięto.
Leave a reply