Odstrzał nastąpił 4.X.1959 r. prawdopodobnie o godz 0 cz. uniw. Łunnik miał masę 1553 kG, z czego 435 kG przypadało na instrumentarium. Ostatni stopień rakiety po odłączeniu się biegł po tej samej orbicie. 6.X o godz 0 min 16 Łunnik oddalnie sterowany osiągnął największe zbliżenie do Księżyca: 7900 km. Zaatakował on Księżyc, jak tego wymagała technika zamierzonego lotu, ,,od przodu” (od wschodu) i od „dołu” (od południa). W tym okresie czasu została uformowana orbita Łunnika III przez szczątkową silę strzału i siły grawitacyjne: Ziemi, Księżyca i Słońca. Orbita przedstawia się w postaci silnie spłaszczo- nej elipsy, o mimośrodzie 0,816, a płaszczyźnie niemal prostopadłej do ekliptyki. Płaszczyzna orbity zachowuje na mocy bezwładności stałą orientację względem gwiazd i emancypuje się spod wpływu grawitacji Księżyca, który mija z dala Łunnika. Połowa wielkiej osi elipsy wynosi 260 tys. km, połowa osi małej 150 tys. km (rys. 16). 10.X.1959 r. Łunnik znalazł się w apogeum odległym o 480 tys. km od środka Ziemi biegnąc z prędkością 0,4 km/sek. W tym czasie Księżyc odsunął się już po swej orbicie około 350 tys. km. Łunnik III, nawróciwszy począł następnie biec ku Ziemi coraz szybciej. Minął ją 18.X.1959 r. w perigeum odległym o 47,5 tys. km.
Łunnik III był wyposażony w dwie kamery fotograficzne o ogniskowych 200 mm i 500 mm (rys. 17), obsługiwanych taśmą filmową o sze- rokości 35 mm. Jak można wnosić, taśma tej szerokości mieściła dla podanych ogniskowych wygodnie obraz Księżyca, oczywiście przy dobrym naprowadzeniu kamer. Zdjęcia były wykonywane wówczas, gdy Łunnik znalazł się poza globem księżycowym w pobliżu linii prostej Słońce- -Księżyc. Łunnik miał więc przed sobą Księżyc w fazie ,pelni na „tamtej” jego stronie. Ekspozycje były oczywiście momentalne, gdyż Księżyc jest obiektem bardzo jasnym i był wówczas odległy od Łunnika o 65-68 tys. km, wskutek czego miał średnicę pozorną 6 razy większą niż na Ziemi, a blask widomy 70 razy intensywniejszy niż widziany z Ziemi w tej samej fazie.
Leave a reply