Zaledwie kilka pierwiastków ma wartość opałową ponad 10 tys. kcal/kg, która charakteryzuje paliwa pochodzące z ropy naftowej. Należą do nich: wodór, bor, beryl i lit. Praktyczne stosowanie tych pierwiastków nie jest jeszcze dostatecznie żbadane. Już w roku 1946 rozpoczęto prace nad stosowaniem boru jako paliwa dla lotnictwa wojskowego. Stwierdzono w wyniku tych badań, że związek boru z wodorem B5H9 w postaci ciekłej dobrze nadaje się jako paliwo, a borowodorek glinu AlfBHiN jest dobrym inicjatorem dla tego paliwa. Zastosowanie tego rodzaju paliwa pozwala zwiększyć moc silnika o 50%.
Jak widać z zestawienia (tabl, 16) oraz publikacji od roku 1956, dominujące miejsce wśród nowych paliw zajmują związki boru z wodorem oraz związki litu. Zasięg samolotu zasilanego wodorkiem boru jest 40% większy niż przy paliwie naftowym. Można przypuszczać, że paliwo to bardziej się rozpowszechni, gdy ulegnie obniżeniu koszt jego wytwarzania. Przypuszcza się, że przy odpowiednim nastawieniu produkcji koszt może spaść do 2000 dolarów za tonę. Produkcja jego jest istotnie trudna, gdyż stosuje się tu reakcję Grignarda, która wymaga dużych ostrożności dla zachowania środowiska reakcji bez śladów wilgoci i przy operowaniu związkami organo-metalicznymi.
Beryl jest twardym metalem, znajdującym dotąd zastosowanie w stopach z innymi metalami, nadając im większą twardość. Pył berylu jest trujący w znacznie większym stopniu niż ołów. Wodorek berylu BeHs
Borowodorek berylu Be{BH4)2 jest wysokowartościowym dodatkiem do innych paliw. Znane są także związki metylowe berylu HBe‘CH3 oraz Be(CH3)2. Badano także zawiesiny pyłu metali w paliwach pochodzenia naftowego, a przede wszystkim magnezu i glinu. Zawiesiny, zawierające 50% metalu w oktanie okazały się dobrym paliwem, moc silnika powiększyła się o 50% w porównaniu z mocą uzyskaną z samego oktanu.
Leave a reply