Pionier I w czasie dwudniowego rejsu w przestrzeń pozaziemską nąpotkał tylko jeden meteor. Wskutek defektu w systemie ogrzewniczym {aparatura satelitów pracuje w temperaturze „pokojowej”) temperatura we wnętrzu satelity spadla z +21°C do +2°C, co uniemożliwiło uruchomienie za pomocą impulsów radiowych z Ziemi zapasowego silnika dla !uzyskania przez satelitę maksymalnej prędkości potrzebnej do osiągnięcia pobliża Księżyca.
Następna próba z tego typu rakietą księżycową z 8.XI.1958 r. (Pio- pier II) zawiodła całkowicie. Odpaliły tylko dwa pierwsze jej trzony. Po osiągnięciu wysokości 1600 km reszta zespołu spadła na Ziemię.
Pionier III z 6.XII.1958 r. (rys. 11), zestawiony z czterech stopni rakietowych, miał masę startową 60,5 ton i był wyposażony w nadajnik radiowy o zasięgu 800 tys. km. Satelicie brakło jednak 440 m/sek maksymalnej prędkości koniecznej dla osiągnięcia Księżyca. Rakieta nawróciła z pułapu 107 tys. km i pod koniec dnia 7.XII.1958 r. odparowała w atmosferze ziemskiej nad pograniczem Algierii i Tunezji. Szczątków nie odnaleziono.
Pionier IV wystartował 3.III.1959 r. z bazy Cape Canaveral na Florydzie. Była to również czterostopniowa rakieta. Miała długość 25 m i masę 53,6 ton. Osiągnęła prędkość maksymalną 11,11 km/sek. 4.III po upływie 38 godzin lotu minęła Księżyc z prędkością 2 km/sek w odległości 59 tys. km. Było to wynikiem zboczenia z kursu o 4°, W rezultacie satelita nie mógł się już związać grawitacyjnie z Księżycem, jak to planowali jego twórcy, lecz wyzwolił się z przewagi pola grawitacyjnego Ziemi i przeszedł w sferę przewagi grawitacyjnej Słońca, stając się sztuczną pla- netoidą nr 2 (pierwszą stworzyli uczeni radzieccy). Tor planetoidy nr 2 jest eliptyczny o spłaszczeniu niewielkim (e = 0,07), o perihelium (17.III.1959 r.): 146,8 min km i afelium (19.IX.1959 r.): 169,3 min km. Okres obiegu planetoidy ma wynieść – według obliczeń – 392 dni, zatem orbita jej, średnio biorąc, ma być nieco obszerniejsza od ziemskiej.
Leave a reply