Zaczniemy chronologicznie od prób amerykańskich rakiet księżycowych nazwanych Pionierami. Odstrzał Pioniera w dniu 17.VIII.1958 r. zakończył się niepowodzeniem. Rakieta eksplodowała po 4 min lotu i spadła z powrotem na Ziemię. Lepiej powiodło się Pionierowi I, który wystartował ku Księżycowi dnia 11.X.1958 r. (rys. 9 i 10). Ten zespół 300 tys. części, wchodzących w skład rakiety typu Thor-Able, dźwigał w ostatnim członie 38,25-kilogramowego satelitę z aparaturą naukową o masie 11,25 kG. Wszystkie trzy stopnie rakiety odpaliły pomyślnie.
Satelita po 6 godzinach lotu osiągnął nie notowaną podówczas wysokość 800 tys. kra, aby po kilku godzinach lotu, ruchem zwalniającym, dotrzeć do rekordowego pułapu 126 739 km. Tu brakło mu pędu, gdyż na swej trasie osiągnął maksymalną prędkość względem Ziemi 10,3 km/sek, zamiast wymaganej 10,9 km/sek. Zatrzymał się przeto na tym pułapie i zatoczywszy obszerny luk, począł spadać ku Ziemi ruchem przyśpieszonym, już tylko pod wpływem jej sił grawitacyjnych.
Dnia 13.X.1958 r., o godz 4 (czas uniwersalny), Pionier II spadł z powrotem na Ziemię do południowego Pacyfiku. Przedtem w znacznej części odparował wskutek wysokiej temperatury, w wyniku szybkiej zamiany dużej energii ruchu na energię cieplną.
W Jodrell Bank (Anglia) dokonano wielkim 76-metrowym radioteleskopem 24 pomiarów odległości satelity od Ziemi w poszczególnych fazach lotu. Satelita, jakkolwiek nie dotarł do celu, zdążył jednak dokonać po drodze wiele cennych zupełnie nowych obserwacji, 'które przekazał telemetrycznie na Ziemię. Z relacji tych prowizorycznie opracowanych wynika, że Pionier I natknął się na wysokości około 8000 km na duże natężenie promieni kosmicznych – 4 rentg./godz, które w odległości 16 tys. km spadło do 3 rentg./godz, a na pułapie 27 tys. km do2 rentg./godz. Nadmienimy, że największe natężenie promieniowania kosmicznego dopuszczalne dla organizmu ludzkiego wynosi – 0,3 rentg./tydzień.
Leave a reply