Drugim rodzajem ważnego w chemii radiacyjnej promieniowania elektromagnetycznego jest promieniowanie gamma. Emitowane jest ono, gdy jądro atomowe przechodzi ze stanu pobudzonego od wyższej energii do stanu o energii niższej, w szczególnym przypadku do swego stanu podstawowego, czyli stanu najniższej energii danego jądra. Ponieważ normalnie jądra atomowe znajdują się w najniższych stanach energetycznych, emisja promieni gamma musi być poprzedzona jakimś procesem jądrowym, w wyniku którego wytwarzane są jądra atomowe na wzbudzonych poziomach energetycznych. Najczęściej spotykanym procesem jądrowym poprzedzającym emisję promieniowania gamma jest rozpad promieniotwórczy. Rozpad ten polega na wyrzuceniu z jądra cząstki alfa, czyli jądra helu, lub cząstki beta, czyli elektronu. Rzadziej, w przypadku niektórych zjawisk związanych ze sztuczną promieniotwórczością i reakcjami jądrowymi, zdarza się rozpad polegający na wyrzuceniu z jądra dodatniego elektronu, czyli pozytonu lub neutronu. We wszystkich tych przypadkach w wyniku rozpadu powstają nowe jądra, najczęściej nie będące na swym najniższym poziomie energetycznym i przechodzące do tego stanu albo bezpośrednio, albo też częściej przechodząc przez kolejne coraz to niższe stany energetyczne wzbudzone, emitujące w czasie tych przejść odpowiednie kwanty promieniowania gamma. Historycznie najstarszym, a zarazem przez długi okres czasu najważniejszym źródłem promieni gamma był rad o masie atomowej 226 i liczbie atomowej, czyli liczbie ładunków elementarnych zawartych w jądrze, 88 (zapisujemy to symbolem 2ffRa). Ulega on rozpadowi promieniotwórczemu alfa: Ra = iHe – Rn.
Leave a reply