Promieniowanie kosmiczne, tzw. pienuotne, nadbiega ze wszystkich kierunków Kosmosu. Natura jego jest jeszcze niedostatecznie zbadana. Niesie ze sobą ogromne ilości energii. Ocenia się, że energia promieniowania kosmicznego w Galaktyce jest ilościowo tego samego rzędu co energia wszystkich fal elektromagnetycznych razem wziętych. Źródłem promieni kosmicznych są prawdopodobnie wybuchy gazów z powierzchni bardzo gorących gwiazd i przede wszystkim emanacje wydzielane przez Gwiazdy Nowe i Supernowe, które od czasu do czasu wybuchają w Galaktyce. Promieniowanie to ma naturę korpuskularną. Składa się głównie (91,5%) z rozpędzonych do dużej prędkości protonów, a więc jąder wodoru, z jąder helu (7,8%), czyli promieni alfa i niecałego procentu jąder pierwiastków cięższych. Cząsteczki te niosą ze sobą ładunki elektryczne. Są one prawdopodobnie rozpędzane przez potężne pola magnetyczne międzygwiazdowe i galaktyczne. Poruszają się wzdłuż linii sił tych pól.
Zbadanie rozkładu promieniowania kosmicznego w sąsiedztwie Ziemi i Księżyca jest największą zdobyczą obserwacyjną uzyskaną przy pomocy sztucznych satelitów. O ile idzie o dolną atmosferę – to uzupełniające dane dały rakiety wysokościowe, których dziesiątki odstrzelono w różnych punktach globu w czasie Międzynarodowego Roku Geofizycznego. Rozkład nasilenia promieniowania w otoczeniu Ziemi był dotychczas całkiem nie znany, gdyż do niedawna pomiary jego kończyły się na górnym pułapie lotu rakiet wysokościowych, tj. mniej więcej na wysokości 500 km. Obecnie sięgnęliśmy już daleko poza Księżyc.
Leave a reply