Przytoczony przykład ilustruje, jak wnikliwej analizy, długotrwałych badań i doświadczeń wymaga nieraz rozwiązanie problemu odpylania. Na poważne trudności natrafiono również przy rozwiązywaniu problemu odpylania w zakładach sodowych (w Krakowie i w Mątwach pod Inowrocławiem). Ponieważ klasyczne metody odpylania są w tych zakładach mało skuteczne, przeprowadzono próby zastosowania zwężki Venturiego: próby te jednak również nie dały pozytywnych wyników, między innymi na skutek zalepiania się dysz zraszających.
W zakładach azotowych pod Tarnowem i w Chorzowie również nie rozwiązano dotychczas w całości problemu odpylania. Jak przedstawia się w Polsce – na tle podanego wyżej zarysu techniki odpylania – praca badawcza, konieczna dla uzyskania postępu w tej dziedzinie?
Należy od razu podkreślić, że brak u nas ośrodka o dłuższej tradycji, czy choćby nawet laboratorium, które zajmowałoby się wyłącznie zagadnieniami pyłowymi. W instytutach i na wyższych uczelniach można co najwyżej wyodrębnić pewne zakłady czy nawet tylko grupy, które zajmują się tymi problemami, ale często, mając szereg innych zajęć zasadniczych, nie mogą prowadzić nad nimi wnikliwych badań. Z najważniejszych ośrodków należy wymienić (poza Instytutami Medycyny Pracy, w których zagadnienie jest rozpatrywane z punktu widzenia zachorowalności na pylicę i jej terapii i które nie będą omawiane w niniejszym artykule), następujące placówki naukowe: Zakład Gospodarki Cieplnej Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie: Zakład Ogrzewania i Klimatyzacji w Instytucie Techniki Cieplnej w Łodzi: Zakład Pyłów Przemysłowych (w Krakowie) oraz Zakład Wietrzenia i Klimatyzacji (w Warszawie) Centralnego Instytutu Ochrony Pracy: Zakład Techniki Cieplnej Politechniki Warszawskiej: Instytut Metali Nieżelaznych w Gliwicach: Zakład Badań i Pomiarów Energopomiaru: Instytut Energetyki: wreszcie – 10 Podstawowe problemy w zakresie przemysłu węglowego – kopalnię doświadczalną Instytutu Górnictwa Barbara w Mikołowie. W każdym z tych ośrodków zaznaczył się pewien kierunek specjalizacji.
Specjalizacja krakowskiego zakładu Centralnego Instytutu Ochrony Pracy
Charakterystyczne są znaczne straty ciśnienia przy przepływie powietrza przez cyklon, otrzymane na stoisku. Specjalizacja krakowskiego zakładu Centralnego Instytutu Ochrony Pracy (Zakład Pyłów Przemysłowych, dawniej Zakład Nowa Huta) została do pewnego stopnia narzucona przez życie. Zakład ten, włączony w badania i pomiary urządzeń odpylających w zakładach materiałów ogniotrwałych ze szczególnym uwzględnieniem huty im. Lenina, zetknął się przede wszystkim z filtrami tkaninowymi. Problematyka związana z tymi filtrami stała się głównym tematem badań Zakładu. Pomiary przeprowadzono na specjalnym stoisku pomiarowym, zaopatrzonym w urządzenia dawkujące ilość pyłów doprowadzaną do zapylonego powie- trza, Do badań użyto tkanin wełnianych, stosowanych w zakładach materiałów ogniotrwałych oraz innych tkanin technicznych. Przebadano tkaniny bawełniane BT-25 i BT-47, wełniane WT-202, WT-203 i WT-207, lniano-wełniane LWT-198 oraz bawełniano-wełniane BWT-17. Badania przeprowadzono na tkaninach czystych i przy różnym obłożeniu tkaniny filtrującej pyłem (od 0,0 do 0,4 kg/m2). Stosowane szybkości filtracyjne wahały się w granicach od 3,5 do 6,5 em/sek, co daje przepływ powietrza 2-4 m3/m2/min. Tkaniny wełniane mają znacznie mniejszy opór od tkanin bawełnianych (obłożonych) i charakterystyka ich jest bardziej płaska (mniejszy wpływ obłożenia na wysokość oporu). Tkaniny BWT i LWT mają opory pośrednie i mały wzrost oporu ze wzrostem obłożenia. Jeśli chodzi o sprawność frakcyjną badanych tkanin (dla pyłów z zakładów materiałów ogniotrwałych), to dokładnych pomiarów jeszcze nie przeprowadzono. Stwierdzono jedynie, że tkaniny nie przepuszczają pyłów o średnicy większej niż 5-7 mikronów, a średnica maksymalnej ilości zatrzymanych pyłów waha się w granicach 2-3 mikronów.
Leave a reply