Astronautykę „praktykującą” zapoczątkował 4.X.1957 r. odstrzał Sputnika I. Drugi rok jej istnienia (1958) zamknięto liczbą 8 sztucznych satelitów Ziemi. Chronologicznie rzecz biorąc, były to: 1) Sputnik I, 2) Sputnik II, 3) Explorer I, 4) Vanguard I, 5) Explorer III, 6) Sputnik III, 7) Explorer IV oraz 8) Atlas – 1957 ł:. Trzeci i czwarty rok (do 14.IV.1960 r.) dał dalszych 12 satelitów różnego typu. Były to z kolei: 9) Vanguard II, 10) Discoverer I, 11) Discoverer II, 12) Explorer VI. 13) Discoverer V, 14) Discoverer VI, 15) Vanguard III, 16) Explorer VII, 17) Discoverer VII, 18) Discoverer VIII, 19) Tiros I i wreszcie 20) Transit I.
Osobny rozdział stanowi 8 rakiet księżycowych, którymi zajmiemy się później. Badacze astronautyczni, jak widzimy, wykazują dużą aktywność. Zarysowuje się to zarówno przy realizowaniu programu Międzynarodowego Roku Geofiz., którego jednym z zadań było zbadanie górnych warstw atmosfery ziemskiej, jak również zainteresowaniem nauki właściwościami fizycznymi przestrzeni pozaziemskiej jako przyszłej trasy lotów astro- nautycznych z obsadą ludzką.
Ile jest na „chodzie” sztucznych satelitów Ziemi? Obecnie zostało tylko 8. Są to satelity nr: 3, 4, 7, 9, 12, 15, 16, 19. Pozostałe 2 satelitów wróciło już na Ziemię, przepadając w oceanach lub dżunglach. Jedyny ślad po tych efemerycznych ciałach niebieskich, to kilometry taśm magnetofonowych z zapisami podsłuchanych stacji ziemskich. System zdalnego obserwowania, zwany telemetrią, święci tu swe triumfy. i Vide: Podstawowe problemy współczesnej techniki, tom III, s. 203.
Telemetria została w ostatnim dziesięcioleciu tak udoskonalona, że za jej pośrednictwem można przekazać na Ziemię, z pędzących rakiet, kilkaset umownych znaków szyfrowych na sekundę. Szyfry te, przekazane przez radio nadawcze bezpośrednio z rakiety, podają wyniki pomiarów instrumentów pokładowych.
Leave a reply