Węgle brunatne młodsze zawierają podobnie jak torf, znaczne ilości wody, 40-60%, a także dość dużo popiołu. Suszenie na powietrzu może obniżyć zawartość wody do 10-30%, zależnie od gatunku węgla oraz warunków atmosferycznych. Wysoka zawartość wilgoci powoduje, że konsystencja węgla brunatnego przypomina czasem wilgotną glinę. Węgieł ziemisty przypomina swym wyglądem stary torf, można tam czasem zauważyć części o wyraźnym wyglądzie i strukturze drewna, można nawet odróżnić części pni i kory. Takie węgle nazywa się lignitami (z łacińskiego lignum – drewno). W krajach anglosaskich i we Francji lignitami nazywają wszystkie odmiany węgla brunatnego.
Skład chemiczny substancji organicznej węgli brunatnych waha się w dość szerokich granicach. Np. zawartość pierwiastka węglowego C od 63 do 78%, wodoru 4,5-8,8%, tlenu z azotem 14-32%. Czeskie węgle ziemiste mają niższą zawartość C. Zawartość siarki waha się w granicach 0,2-8%, a najczęściej 1-4%. Wartość opałowa czystego węgla, suchego i bez popiołu, czyli substancji organicznej węgla, waha się w granicach od 5000 do 7500 kcal/kg.
Zawartość popiołu również waha się w szerokich granicach. W każdej niemal kopalni węgla brunatnego 20-60% węgla zawiera tyle popiołu, że nadaje się tylko do zużycia na miejscu pod kotłami. Szczególnie mało popiołu zawiera węgiel reński (zawartość popiołu 3-4%). Węgle środko- woniemieckie zawierają 8-10%, węgle łużyckie 10-20%. Substancje mineralne, tworzące popiół, częściowo tylko pochodzą z roślin, które jak wiadomo, zawierają niewiele popiołu, 0,2-0,8%, a więc znacznie mniej niż węgiel. Substancje mineralne w węglu zostały naniesione przez wodę. W przeciwieństwie do węgli kamiennych, popiół z węgla brunatnego reaguje zasadowo. Trzeba się z tym liczyć przy projektowaniu urządzeń do spalania tych węgli.
Leave a reply