Dane uzyskane za pomocą Sputnika III, zarejestrowane na pokładzie radzieckiego statku „Ob”, znajdującego się w tym czasie na Oceanie Atlantyckim w pobliżu Ameryki Południowej, są przedstawione na rys. 3. Z rysunku tego widać, że począwszy od 55° szerokości południowej, ku strefie równikowej jonizacja systematycznie rośnie. W pasie na północ od 45°S jonizacja utrzymuje się na poziomie 1012-1013 eV/sek, na wysokości od 800 do 1800 km. Na południe od równoleżnika 55°S zaznacza się dwa niewielkie maksimum, które odnosi się do wysokości 1600 km.
Uzyskane dane przedstawione na rys. 3 odnoszą się do wąskiego pasa w przekroju południkowym. W strefie równikowej między południkami 35° i 85° długości zachodniej nie obserwuje się jednak zmian tych wielkości. Jednakże badania zależności jonizacji od długości geograficznej punktów przecięcia orbity Sputnika z równikiem dla średnich szerokości pozwoliły stwierdzić, że należy się spodziewać większego natężenia nad obszarami Ameryki Południowej, mniejszego zaś nad Australią.
Istotnie, dane uzyskane przez Van Allena za pomocą amerykańskiego satelity 1958 e (Explorer IV, 26. VII.1958) – posiadającego orbitę nachyloną do płaszczyzny równika pod kątem 65° i wyposażonego w licznik Geigera, zdolny zarejestrować większe promieniowanie – potwierdziły wnioski geofizyków radzieckich. Okazało się bowiem, że dolna granica podwyższonego promieniowania znajduje się na półkuli zachodniej na wysokości 500 km, a na wschodniej – na wysokości 1500 km.
Leave a reply