Drugą grupę stanowią procesy, zmierzające do produkcji dużych ilości gazowych olefinów. Te niekoniecznie muszą być związane z pracą rafinerii, mogą to być oddziały produkcyjne budowane w fabrykach chemicznych. Do takich procesów należy m. in. piroliza i dehydroge- nizacja.
Procesy krakowania mają na celu rozkład budowy ciężkich cząsteczek węglowodorowych, takich jak: olej napędowy, oleje stanowiące pozostałość destylacji atmosferycznej: w celu rozerwania wiązań C-C, w wyniku czego otrzymuje się mniejsze cząsteczki. Podstawowym celem krakingu jest produkcja benzyn samochodowych o lepszych własnościach eksploatacyjnych, uwidoczniająca się w podwyższeniu liczby oktanowej. Pobocznymi produktami są gazy, w ogromnej większości nienasycone (olefiny),
W zasadzie istnieją dwa rodzaje krakingu: termiczny i katalityczny. W krakingu termicznym rozkład cząsteczek węglowodorów odbywa się pod wpływem temperatury lub temperatury i ciśnienia. Dla celów petrochemicznych, ze względu na wydajność gazów, znaczenie posiadają te procesy krakingu, w wyniku których uzyskuje się ponad 10% gazów.
Kraking katalityczny, który rozwinął się w ostatnich dwudziestu latach, wypiera kraking termiczny, gdyż uzyskuje się w tym procesie benzyny o lepszych własnościach. W procesie tym poza działaniem temperatury wpływ na jego przebieg ma katalizator, którym są najczęściej glinokrzemiany. Procesy krakingu katalitycznego przebiegają w nieco niższych temperaturach, około 450°C. Katalizator może być nieruchomy lub ruchomy. Nowoczesną odmianą krakingu z katalizatorem ruchomym jest proces opierający się na stosowaniu katalizatora w postaci pyłu (Fluid Catalytic Cracking-FCC).
Leave a reply