Ciekawym przykładem wykorzystania energii drgań jest ultradźwiękowa metoda drążenia, która znalazła już zresztą szerokie zastosowanie w technice. W urządzeniach służących do tego celu, odmiennie niż w zwykłych wiertarkach, elementem roboczym jest wprowadzony w drgania wysokiej częstości trzpień metalowy odpowiedniego kształtu. Drgania te przekazywane są narzędziu roboczemu z pomocą odpowiedniej tuby, koncentratora od przetwornika magnetostrykcyjnego, zasilanego przez odpowiedni generator. Samo narzędzie ma profil odpowiadający dokładnie profilowi otworu, jaki chcemy otrzymać. W czasie pracy jest ono lekko dociśnięte do powierzchni obrabianego materiału, stykając się z nią za pośrednictwem tzw, pasty ściernej, będącej zawiesiną twardego proszku ściernego (zwykle karborundu) w wodzie lub oliwie. Drgania narzędzia przenoszą się na ziarnka proszku, które uderzają w obrabianą powierzchnię, wyrywając z niej cząstki materiału. Cząstki te są bardzo małe, znacznie mniejsze od ziaren proszku ściernego: ponieważ jednak tych ostatnich jest bardzo dużo, a częstość udarów odpowiada częstości ultradźwięków (20 do 25 kHz) – to mimo nieznacznych rozmiarów wyrywanych cząstek proces idzie w efekcie bardzo szybko. Tak np. kwadratowy otwór 6X6 mm i głębokości 6 mm w szkle może być wycięty w czasie krótszym niż 1 min. Stosując materiał ścierny o odpowiednio drobnych cząstkach uzyskujemy w procesie wiercenia otwory o konturze odpowiadającym bardzo dokładnie konturowi narzędzia, przy czym dokładność wymiarów wynosić może 0,01 mm.
W drążarkach ultradźwiękowych samo narzędzie robocze nie bierze właściwie aktywnego udziału w procesie żłobienia, a rola jego polega głównie na doprowadzeniu energii ultradźwiękowej i nadawaniu kształtu drążonemu otworowi, stąd też zużywa się ono bardzo wolno.
Leave a reply