Najstarsze paliwo jest, można powiedzieć, także najlepsze, jeżeli chodzi o trud jego zdobycia i łatwość zużytkowania. Ktokolwiek używał drewno do palenia w piecach domowych, zwłaszcza w otwartych kominkach, dobrze wie, jak jest to przyjemne. Nie wszystkie gatunki drewna trzeba suszyć dla dobrego ich spalenia, np. brzoza, jesion, grusza, jabłoń, cis – palą się dobrze w stanie świeżym. Zależy to od ilości i lotności zawartych w nich związków. Zainicjowanie spalania powoduje osuszenie najbliższych cząstek drewna i spalanie postępuje dalej. Skład chemiczny suchego drewna przedstawia tablica 4.
Część organiczna drewna składa się z ligniny, celulozy i hemicelulozy: najwięcej jest celulozy, 40-60°/o. Czysta celuloza ma wzór sumaryczny (CoHioOsJn, co odpowiada składowi chemicznemu: C = 44,4%, H = 6,2%, O = 43,4%. Wartość opałowa czystej celulozy wynosi 4150 kcal/kg, a więc mniej niż dla drewna. Tłumaczy się to obecnością żywic w drewnie, które mają wyższą wartość opałową niż celuloza. Wartość opałowa drewna mokrego jest oczywiście niższa. W praktyce ma się do czynienia z drewnem o zawartości 10-15% wilgoci. Świeże drewno nie zawiera zwykle więcej niż 25% wilgoci, ale np, w drewnie topoli dochodzi do 50%.
Z drewna produkuje się węgiel drzewny (z wydajnością ok. 20%), który jeszcze w XVIII w. był stosowany w hutnictwie żelaza. Obecnie węgiel drzewny ma zastosowanie tylko jako środek odbarwiający i adsorbujący. Jako paliwo nie ma już zastosowania. Znikły już żelazka i samowary, opalane węglem drzewnym.
Leave a reply