W polu ultradźwiękowym obok koagulacji możliwy jest również, zwłaszcza przy dużych natężeniach, proces odwrotny – dyspergowanie. Polega on na rozdrabnianiu substancji stałej lub cieczy z jednoczesnym wymieszaniem jej z drugim składnikiem nie ulegającym zmianie, którym może być ciecz lub gaz.
W przypadku rozdrobnienia ciała stałego w cieczy otrzymujemy zawiesinę określoną zwykle mianem hydrosolu: dyspergowanie cieczy w cieczy daje w wyniku emulsję, dyspersja zaś ciała stałego lub cieczy w gazie doprowadza do wytworzenia znanego już nam aerosolu.
Istotną rolę w procesie dyspersji przy zastosowaniu ultradźwięków odgrywa tarcie między powierzchniami oddzielającymi poszczególne składniki, jak też i cząstkami pobudzonymi do ruchu w polu fali. Drugim ważnym czynnikiem jest kawitacja: powstające w czasie jej trwania siły doprowadzają do mechanicznego rozrywania i rozdrabniania ciała stałego łub cieczy. Potwierdza to zresztą fakt, że proces dyspergowania przebiega na ogół znacznie lepiej przy niższych częstościach, kiedy kawitacja poczyna się już rozwijać przy niskich stosunkowo natężeniach.
Z wymienionych rodzajów dyspersji na szczególną uwagę zasługuje, ze względu na duże możliwości zastosowań przemysłowych, rozdrabnianie i mieszanie substancji ciekłych w cieczach, czyli proces, w wyniku, którego uzyskujemy wspomnianą już emulsję. Działanie ultradźwięków pozwala na uzyskanie emulsji trudnych lub zgoła niemożliwych do uzyskania na innej drodze, do takich zaliczyć można np. emulsję rtęć-woda, lub olej-woda. Stężenie uzyskanej tą drogą emulsji zależy zarówno od samych składników, jak też i parametrów pola, nie może ono jednak przekroczyć maksymalnej dla danego przypadku wartości.
Leave a reply