Międzynarodowa klasyfikacja węgla oparta jest w zasadzie na tych samych parametrach. Wskaźnik cyfrowy składa się z trzech cyfr, z których pierwsza oznacza przynależność węgla do danej klasy, to znaczy do określonej kolumny pionowej tablicy klasyfikacyjnej, cyfra druga oznacza przynależność węgla do danej grupy (poziomej na tablicy), a trzecia cyfra oznacza przynależność do odpowiedniej podgrupy poziomej. Podstawą podziału na klasy (pionowe) jest ciepło spalania, przy czym podzielono węgle na dwie grupy: węgle o zawartości części lotnych powyżej i poniżej 30%. Podział węgli na grupy poziome oparty jest na zdolności spiekania się węgli w wyższej temperaturze. W tych grupach rozróżnia się jeszcze podgrupy na zasadzie jeszcze bardziej sprecyzowanych własności węgla, mających wpływ na jakość wytworzonego z niego koksu.
Istnieje ponadto dla celów praktycznych podział węgli na klasy według stopnia ich czystości i przydatności do celów przemysłowo-handlowych. Zasadą tego podziału jest wyłącznie zawartość popiołu. Węgiel z kopalni oddawany jest konsumentowi albo nie sortowany, albo też sortowany i uwolniony z balastu kamienia i kawałków skał, jakie dostają się do węgla przy kruszeniu pokładu.
Klasyfikacja węgla ma duże znaczenie dla teorii jak i praktyki przemysłowej, pozwala bowiem unikać nieporozumień przy dostawach, jak też umożliwia sporządzenie dokładnego bilansu zasobów i wydobycia węgla stosownie do jego przeznaczenia, W dzisiejszym przemyśle koksowniczym, który, jak np. w Polsce przerabia ponad 10 min t węgla rocznie, zorganizowanie dostawy wielu rodzajów węgli, jako komponentów nader skomplikowanych mieszanek koksowniczych, byłoby bez klasyfikacji węgli bardzo utrudnione, a w każdym razie (oparte wyłącznie na empirii) bardzo ograniczone. Jeżeli wziąć pod uwagę, że inne przemysły przerabiające węgiel potrzebują go w jakości specjalnej, np. gazownictwo miejskie, energetyka, wytlewnictwo, to łatwo zauważyć, że klasyfikacja węgla oddaje wielkie usługi.
Leave a reply