Nadajniki radiowe Łunnika I przestały pracować po upływie 62 godz, gdy rakieta biegła już daleko poza Księżycem w odległości około 600 tys. km od Ziemi. Miała wówczas jasność widomą 18 w. gw.
Radiolokacja rakiety była prowadzona kolejno na obu półkulach, nad którymi aktualnie był widoczny Księżyc. Na podstawie całości ob- serwacyj astronomowie radzieccy obliczyli przypuszczalną orbitę około- słoneczną rakiety. Stanowi ją elipsa nieco obszerniejsza od ziemskiej, położona pomiędzy orbitami Marsa i Ziemi. Płaszczyzna jej odchylona jest od ekliptyki zaledwie o Io. Planetoida nr 1 – według obliczeń – minęła 14.1.1959 r. swe perihelium odległe o 146,4 min km od Słońca. Przez afelium odległe o 192,2 min km miała przejść 29.VIII.1959 r. Mimośród obieganej elipsy wynosi 0,148. W sąsiedztwie afelium Marzenie (rys. 13), bo tak nazwano planetoidę, zbliża się dość znacznie do orbity Marsa. Jest wątpliwe, czy planetoida zbliży się kiedy tak znacznie do Ziemi, by ją można zaobserwować. Jeżeli do tego dojdzie, to astronomowie wezmą ją początkowo za nową planetoidę i dopiero po dokładnym obliczeniu orbity okaże się, że jest nią właśnie planetoida sztuczna nr 1.
Masa planetoidy wynosi 1462 kG, w czym na aparaturę naukową przypada 361,3 kG. Z aparatury tej należy wymienić przyrządy służące do pomiaru natężenia promieniowania kosmicznego, do badania gęstości i natury subtelnego gazu międzyplanetarnego, licznik spotkań z meteorami oraz – umieszczony na zewnątrz pojemnika – magnetometr do pomiaru natężenia pola magnetycznego Ziemi w różnych od niej odległościach i ewentualnie też pola magnetycznego Księżyca.
Leave a reply