Obserwacje promieniowania kosmicznego wskazują, że w górnej atmosferze natężenie tego promieniowania spadło o około 15%, efekt ten jednak ekranowany był przez atmosferę ziemską i na powierzchni Ziemi obserwowano spadek tylko 4-6%. 16 lutego, o godz 16,40 na magnetogramach pojawił się znów wzrost składowej poziomej pola magnetycznego, jednak był on stosunkowo niewielki, wynosił bowiem w Cha-Pa 32 gamma, 25 marca o godz 09.50 na Słońcu obserwowany był „rozbłysk”, który wywołał w dniu 25 marca burzę magnetyczną i zorzę polarną, jak również efekty zmian promieniowania kosmicznego. Jednak natężenie tych zjawisk było znacznie słabsze.
Obserwacje wykazują, że wyżej opisany przebieg zjawisk jest na ogół jednakowy. Zwykle po rozpoczęciu się na Słońcu rozbłysku w kilka lub w kilkanaście minut obserwuje się maksymalne jego natężenie. Nie o wiele później w stosunku do początku rozbłysku obserwuje się wzrost promieniowania radiowego na Słońcu. Po upływie około jednej doby rozpoczyna się burza magnetyczna, której towarzyszy pojawianie się zórz polarnych w obszarach polarnych, a jeśli burza jest dostatecznie silna, to również i w obszarach bardziej południowych.
Natężenie promieniowania kosmicznego w czasie burzy magnetycznej spada poniżej swojej wartości normalnej. Powrót pola magnetycznego, promieniowania kosmicznego do wartości normalnej oraz zanik zórz polarnych trwa kilka do kilkunastu dni.
Leave a reply