Okres obiegu Łunnika III dokoła Ziemi

Uczeni radzieccy nadali nazwy tym utworom, które mimo niekorzystnych warunków oświetleniowych zaznaczają się wyraźnie na zdjęciach. Są to dwa niezbyt wielkie „morza”: na północy Morze Moskiewskie (1) z Zatoką Astronautów (2) i na południu widoczne połowicznie Morze Marzenie (8). W centrum tarczy widoczne jest duże pasmo Gór Radzieckich (7) długości około 2000 km. Ponad Górami Radzieckimi widnieje grupa złożona z czterech dużych kraterów, z których najbardziej wy- wysunięty na zachód otrzymał nazwę Joliot-Curie (6). Największy w tej grupie jest krater Łomonosowa (5) o średnicy około 70 km, z centralnym stożkiem pośrodku. Spośród około 30 kraterów bez nazwy najwybitniejszy jest krater Ciołkowskiego (4), położony na zachód od Morza Marzenia. Średnica tego krateru wynosi około 100 km. Pośrodku niego widnieje również centralny stożek. Tyle szczegółów dają pierwsze fotografie zdjęte przez Łunnika III. Dalsze opracowanie zdjęć pozwoliło nanieść na mapę Księżyca nowe kratery. Otrzymały one nazwy: Giordono Bruno, Jules Verne, A. Hertz, Kurczatow, Łobaczewski, Maxwell, Men- delejew, Pasteur, Popow, Curie-Skłodowska i Edison.

Łunnik III jest również sztucznym satelitą Ziemi, tak że można by go nazwać także Sputnikiem IV. Okres obiegu Łunnika III dokoła Ziemi jest najdłuższy z dotychczasowych satelitów, gdyż wynosi 14,67 dni. I tu zachodzi pewna komplikacja, która stawia pod znakiem zapytania trwałość istnienia satelity. Wprawdzie Łunnik III w sąsiedztwie swego apogeum z reguły nie zastaje Księżyca na okrążanej przez siebie części jego orbity, lecz może się w przyszłości zdarzyć, że przy którymś obiegu Księżyc tam się właśnie znajdzie. Spowoduje to zakłócenie ruchu Łunnika, dając znaczną zmianę jego orbity. Według obliczeń B. Kukarkina, po 11-12 obiegach, a więc w pół roku po zaistnieniu, Łunnik III tak będzie miał zdeformowaną orbitę, że w perigeum zetrze się z górnymi warstwami atmosfery ziemskiej, co spowoduje jego likwidację. A więc właśnie dzięki Księżycowi – mimo że na początku mijał atmosferę ziemską w tak znacznej odległości – Łunnika III nie można zaliczyć do kategorii newtonowskich satelitów wiecznych, jak to się z początku wydawało.

Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>