Krzywa pary II urywa się w punkcie krytycznym, nie wiadomo jednak, gdzie się kończy krzywa topliwości. Istnieją trzy różne poglądy w tej sprawie: 1) krzywa topliwości dąży do nieskończoności 2) krzywa topliwości kończy się również w jakimś punkcie krytycznym 3) krzywa topliwości przebiega — jak na wykresie — przez maksimum.
Doświadczalnie żadnej z wymienionych możliwości nie sprawdzono. Według Tammana, powyżej jakiejś temperatury „krytycznej” Tt nie można uzyskać krzepnięcia nawet przy najwyższych ciśnieniach. Przy niższych temperaturach od Tt następuje krzepnięcie, a przy dalszym podwyższeniu ciśnienia ponowne roztopienie (krzywa przerywana w lewo).
Według Bridgmana istnieje prawdopodobieństwo, że krzywa topliwości rośnie nieskończenie do czasu, aż ciśnienie osiągnie taką wysokość, przy której nastąpi zniszczenie atomu. Bridgman — wbrew twierdzeniom innych fizyków (np. Tammana) wyklucza istnienie punktu krytycznego, przy którym powyżej pewnej temperatury miałby istnieć tylko stan płynny.
Autor utrzymuje również, że istnieje duży stopień prawdopodobieństwa, że — wbrew wspomnianej uprzednio klasycznej definicji punktu krytycznego — dowolny gaz może być skondensowany bezpośrednio w fazę krystaliczną drogą zastosowania dostatecznie wysokiego ciśnienia, przy dowolnej temperaturze przewyższającej krytyczną.
Ciśnienie rzędu 200 tys. Atm bardzo silnie wpływa na wysokość temperatury topnienia, która dla niektórych materiałów żaroodpornych wzrasta o blisko 1000°C. Ta okoliczność otwiera nowe możliwości zastosowania — przy wysokich ciśnieniach — znacznie wyższych temperatur niż temperatury stosowane przy normalnych ciśnieniach. Staje się rzeczą zupełnie możliwą korzystanie z takich „roztopionych” materiałów żaroodpornych, gdyż w warunkach ciśnienia rzędu 200 tys. Atm byłyby one materiałem niezwykłe spoistym.
Leave a reply