Z chlorowaniem propylenu związana jest synteza gliceryny, jednego z ważniejszych produktów przemysłu organicznego. Można do niej dojść różnymi sposobami, wychodząc z chlorku allilu. Naturalnie istnieją jeszcze inne reakcje syntezy gliceryny, omijające chlorowanie.
Gliceryna znajduje szerokie zastosowanie w produkcji słodyczy, kosmetyków i preparatów farmaceutycznych, w przemyśle tytoniowym do nawilżania tytoniu, jako zmiękczacz celofanu specjalnie takiego, z którego produkuje się sztuczne jelita do kiełbas: w technice używa się glicerynę do produkcji materiałów wybuchowych, żywic oraz jako składnik farb drukarskich i różnych artykułów biurowych, jak kalki i taśmy maszynowe, tusze itp. W końcu używa się glicerynę do produkcji past do butów oraz jako składnik nie zamarzających płynów do chłodnic samochodowych. Przed rozwojem przemysłu petrochemicznego przemysło- wym źródłem otrzymywania gliceryny był przemysł mydlarski, uzależniony od zasobów tłuszczów oraz przemysł fermentacyjny.
Chlorowanie etylenu doprowadza do otrzymania chlorku etylenu. Najważniejszym produktem wywodzącym się z chlorku etylenu jest chlorek winylu, półprodukt wielu mas plastycznych i włókien sztucznych oraz tiokol. Z chlorku winylu przez dalsze chlorowanie albo polimeryzację otrzymuje się takie produkty, jak: polichlorek winylu (igelit, vi- nidur), polichlorek winilidenu (saran), vinyon (produkt kopolimeryzacji chlorku winylu i octanu winylu), dynel (produkt kopolimeryzacji chlorku winylu i akrylonitrylu), astralon. Tiokol zaś znajduje zastosowanie w produkcji kauczuków odpornych na działanie benzyn i olejów (węże, uszczelki, walce drukarskie).
Jest to proces, w którym na gazowe lub płynne węglowodory parafinowe działa się w odpowiednich warunkach dwutlenkiem siarki i chlorem. Jest to pewna odmiana chlorowania. Powstające alifatyczne sulfo- chlorki odznaczają się dużą reaktywnością i dlatego służą jako półprodukty do wielu syntez. Najważniejsze z nich są syntezy prowadzące do otrzymywania środków piorących oraz rozpuszczalników i zmiękcza- czy. Na przemysłową skalę często wychodzi się z surowca otrzymywanego z syntezy Fischer-Tropscha lub z frakcji naftowej ropy, która musi być uprzednio silnie rafinowana. Proces sulfochlorowania rozwinął się w czasie II wojny światowej w Niemczech, gdzie produkowano trzy handlowe produkty pod nazwą Mersol : 30, Hi D. Chlorki sulfonylu (mersole) zmydlone roztworem ługu tworzą sulfoniany, rozpuszczalne w wodzie i odznaczające się zdolnościami piorącymi. W handlu występują pod nazwą mersolany. W Stanach Zjednoczonych podobne produkty sprzedawano pod nazwą Duponol.
Leave a reply