Podany wyżej wzór możemy dla przykładu zastosować do bardzo silnego trzęsienia Ziemi, które miało miejsce 4.XII.1957 r. w Mongolii w górach północnego gobijskiego Ałtaju. Trzęsienie to wywołało przesunięcie mas na powierzchni Ziemi od l1/? do 12 m, w średnim – 3 m. Długość obszaru zdyslokowanego wynosiła około 300 km. Otrzymana w ten sposób energia wynosi: 1,3 1024 erg w dobrej zgodności z wartością magnitudy 7,9 (wg Passadeny).
Wracając do zagadnienia łuków wysp i rowów oceanicznych, warto zwrócić uwagę na zbieżność przekroju przez powierzchnię Ziemi z przekrojem względnych przesunięć, utworzonych przez dyslokację (rys. 4).
Inny argument przemawiający za dyslokacyjną teorią trzęsień można otrzymać z rozważań nad materiałem statystycznym. Badając średnią ilość roczną trzęsień N zauważono, że związana jest ona z magnitudą M trzęsień w sposób następujący: log N = g -|- f (8 – M), gdzie wartość g zależy od głębokości trzęsień i sejsmiczności badanego rejonu, wielkość / jest w przybliżeniu równa 0,9. Odpowiednie wykresy dla trzęsień płytkich, średnio głębokich i głębokich podajemy wg Gutenberga i Richtera. Wykresy te odnoszą się do ilości trzęsień w interwalach co Vio wartości magnitudy. Na wykresach można zauważyć prawie stałe przesunięcie poziome między wartościami magnitud trzęsień płytkich, w stosunku do średnio głębokich i głębokich (rys. 5).
Wracając do podanych powyżej wzorów, wyrażających energię trzęsień oraz zależność energii od magnitudy, można wytłumaczyć to ogólne zja- wisko na podstawie teorii dyslokacji. Okazuje się, że sytuacja podana na wykresach jest wynikiem kolejnych wyładowań częściowych energii własnej dyslokacji przy przejściu przez powierzchnię nieciągłości stałej a (sztywności).
Analiza numeryczna wykazuje, że na głębokościach średnich (70- 300 km) istnieją nieciągłości rzędu 10″/o wartości u (około 1012 dyn/cm2), a na dużych głębokościach (300-700 km) odpowiednie wartości nieciągłości winny być rzędu oczywiście niższego, a mianowicie około l°/o u.
Leave a reply