Po mechanicznym przekruszeniu zbrylonego, spienionego żużla i roz- sortowaniu na odpowiednie frakcje, uzyskuje się wysokowartościowe kruszywo określane w świecie nazwą pumeksu hutniczego. Tak więc, chcąc wykorzystać całkowity odpad przemysłowy wielkich pieców i nie wylewać go jako bezwartościowy balast na zwały, należy go poddać stosownej przeróbce, w zależności od jego składu chemicznego, w celu uzyskania:
– żużla krystalicznego (kawałkowego), drogą powolnego studzenia,
– żużla granulowanego, drogą raptownego studzenia większą ilością wody, lub też
– żużla spienionego, jako pumeksu hutniczego, drogą raptownego studzenia odpowiednią ilością wody.
Bez przesady stwierdzić można, że rynek materiałowy nie miał dotychczas takiego surowca, który by wykazywał podobne jak żużel wielkopiecowy możliwości zastosowania go do wszechstronnych prawie potrzeb techniki.
Dawne zwały odpadów przemysłowych, narastające stale wskutek składowania corocznie dalszych bieżących odpadów, stanowią poważny problem gospodarczy w wielu krajach, utrudniający normalną pracę wielkich pieców oraz zniewalający do zajmowania dalszych terenów pod składowanie bieżących odpadów. Tego rodzaju gospodarka żużlem była anomalią urągającą zdrowemu rozsądkowi. Z jednej strony wiemy bowiem, że każdy wielkopiecowy płynny żużel przedstawia, po odpowiedniej przeróbce, cenny, technicznie wysokowartościowy materiał budowlany, a z drugiej strony przeważającą większość tego płynnego żużla przewoziło się w kadziach żużlowych na zwały i wylewało jako bezużyteczne odpady, uzyskując przeważnie technicznie bezwartościowy materiał. Przez tego rodzaju nieracjonalne podejście miliony ton wartościowego surowca bezpowrotnie zaprzepaszczono z poważnym uszczerbkiem dla gospodarki.
Leave a reply