Nieoczekiwanie zaszła tu pewna komplikacja. Z początkiem listopada 1959 r. radiostacje Łunnika, mimo iż były napędzane energią promienistą Słońca, przestały działać. Stało się to zapewne wskutek zderzenia z jakimś większym meteorem. W ten sposób Łunnik III został wyeliminowany ze służby pomiarowej. Utrudnia to także w dużym stopniu dalszą kontrolę jego ruchów, gdyż jedynie w pobliżu perigeum będzie go można optycznie zaobserwować. Wymagać to będzie wysiłku ze strony astronomów, by taki „niemy” drobny obiekt utrzymać w kontrolowanej ewidencji.
Łunnik III był obsługiwany – jak wspomnieliśmy – przez baterie słoneczne, które nabijały ustawicznie pokładowe baterie chemiczne. Pomiary docierały do Ziemi dzięki pracy dwóch radiostacyj o falach: 1,63 i 7,5 m. Pomiary były zapisywane na pokładowej taśmie magnetofonowej i raz na dobę – na rozkaz radiowy z Ziemi – przekazywane do stacyj podsłuchowych. Taka organizacja meldunków dawała pewną oszczędność w zużyciu energii baterii, które widocznie były tak obcią- 3 Podstawowe problemy
Księżyca badanie przestrzeni międzypla netarnych żonę obsługą aparatury, że nie mogły stale przekazywać dokonanych pomiarów na Ziemię, jak to czyni większość satelitów. Łunnik II realizuje, kilkanaście lat przed zamierzonym terminem, nowy krok w dziedzinie astronautyki praktykującej. Mamy tu na myśli stworzenie pierwszego sztucznego satelity układu Ziemia-Księżyc.
Leave a reply