W budownictwie wiejskim i podmiejskim w Polsce chętnie są stosowane lite ściany nośne z mieszanki granulatu na spoiwie cementowym, wapiennym lub gipsowym, ubijanej między deskowaniem przesuwnym. Stwierdzono, że wytrzymałość takiego betonu zależna jest od ciężaru objętościowego granulatu. Normalnie stosuje się mieszanki 1:3 oraz 1:4 objętościowo, tj. na 1 część wapna gaszonego 3 do 4 części granulatu.
Proces spieniania płynnego żużla wielkopiecowego ma na celu przeobrażenie go przy użyciu odpowiedniej ilości wody w postać porowato- -gąbczastą. Zbrylony żużel o strukturze bezpostaciowej porowato-gąbcza- stej, przekruszony mechanicznie i przepuszczony przez sita, daje pierwszorzędne kruszywo lekkie, znane na rynku materiałowym jako „pumeks hutniczy”.
Technologia produkcyjna polega na zetknięciu płynnego żużla z odpowiednio małą ilością wody, a powstająca para wodna powoduje wraz z uchodzącymi gazami, w fazie ciastowato-plastycznej konsystencji żużla, utworzenie pęcherzyków, których ilość i kształt decydują o charakterze technicznej przydatności pumeksu do celów budowlanych.
Zasięg zastosowania kruszyw pumeksu hutniczego w budownictwie może być następujący:
(1) Izolacja zapasowa – stosowana w stanie luźno nasypanym, tj. bez spoiwa wiążącego, jako ocieplenie stropów i ścian podwójnych (chłodnie, suszarnie), a zatem wszędzie tam, gdzie wymagany jest materiał lekki, suchy, odporny na gnicie i zagrzybienie, izolujący przed zimnem, ciepłem i przenikaniem dźwięków.
(2) Kruszywa lekkie do betonów – które z kolei służą do produkcji następujących elementów budowlanych:
– cegły pumeksowe,
– pustaki ścienne (i inne elementy budowlane),
– ściany lite z betonu pumeksowego w deskowaniu.
Sposoby usuwania płynnego żużla z garu wielkiego pieca
Powolne krzepnięcie i chłodzenie żużla wielkopiecowego kwaśnego nadaje mu charakter skały sztucznej, złożonej z zespołu minerałów w różnym stopniu skrystalizowanych. Przebieg krystalizacji i wielkości kryształków zależne są od szybkości chłodzenia i składu chemicznego żużla. Produkcja żużla krystalicznego (kawałkowego) odbywa się kilku metodami, różniącymi się sposobem zlewania i składowania płynnego żużla w okresie krzepnięcia. W praktyce ruchowej stosuje się następujące cztery sposoby usuwania płynnego żużla z garu wielkiego pieca:
(1) Spuszczanie żużla do kadzi żużlowych lub tzw. nadstawek, w których żużel zastyga, po czym wyrzucany jest na zwały w formie większych bloków, tzw. bolerów.
(2) Skierowanie strugi płynnego żużla ze spustu wprost do dołów położonych w bezpośrednim sąsiedztwie wielkiego pieca.
(3) Spuszczanie płynnego żużla do przechylnych kadzi żużlowych o większej pojemności, przewożenie ich poza obręb huty i zlewanie materiału w głębsze doły lub niezbyt głębokie pola żużlowe.
(4) Spuszczanie płynnego żużla z wielkiego pieca do przechylnych kadzi żużlowych i zlewanie na pobocza zwałów.
Decydujący wpływ na wybór jednego z czterech sposobów usuwania żużla z wielkiego pieca i wolnego studzenia go, wywierają warunki terenowe huty oraz wymagania techniczne, dotyczące jakości żużla kawałkowego jako końcowego produktu wolnego studzenia. Wielokrotne doświadczenia poparte obserwacjami z praktyki wykazały, że żużel wielkopiecowy kawałkowy nadaje się z powodzeniem wszędzie tam, gdzie stosowany bywa kamień naturalny odpowiedniej jakości.
Leave a reply