Prócz uzysku żelaza wchodzi jeszcze w rachubę wykorzystanie deficytowego manganu zawartego w żużlach martenowskich. Do tego celu należy przewidzieć oddzielne doły dla żużli manganowych, powstających przy produkcji feromanganu w wielkich piecach, jak również dla żużli martenowskich. Żużle te zawierają w wielu przypadkach znaczne ilości manganu i można je z dobrym wynikiem wykorzystać po raz wtóry w procesach wielkopiecowych przez dodanie tych żużli do normalnego wsadu wielkopiecowego.
Ponieważ w dobie obecnej bywa żużel martenowski wykorzystywany we wszystkich prawie hutach jako wtórny wsad wielkopiecowy, wobec tego należałoby zagadnienie to rozwiązać przy prawidłowym nastawianiu gospodarki żużlowej w kraju, niezależnie od całokształtu gospodarki żużlem wielkopiecowym.
Dalszą możliwością zahamowania rozrostu zwałów jest wykorzystanie wszelkich rodzajów pyłów bogatych w Fe, jako materiału wsadowego dla spiekalni, w postaci dodatków żelazodajnych lub wykorzystanie ich w procesach grudkowania rud. Grudkowanie rud polega na wykształceniu w bębnach obrotowych kuleczek z rudy lub z pyłu bogatego w Fe, które następnie poddane procesowi spiekania w piecu szybowym tworzą bardzo wartościowy i twardy namiar wielkopiecowy, nie ustępujący w niczym rudzie kawałkowej.
Przy likwidacji starych zwałów przewidzieć należy szereg niekorzystnych momentów gospodarczych. Z doświadczenia wiadomo, że skład technicznie przydatnych materiałów (żelastwo, żużel kawałkowy) jest na zwałach zazwyczaj wysoce niejednolity, w znacznym stopniu zanieczyszczony i nie dający się bliżej określić co do jakości oraz ilości materiału przydatnego dla celów budowlanych. Wobec tego przyjąć należy, że przed podjęciem eksploatacji mamy do czynienia z zagadnieniem przypadkowości, która wyjaśnia się dopiero w miarę postępu prac odkrywkowych i dokonywanych wkopów.
Leave a reply