Gaz mokry zawiera średnio w 1 m3 0,04 1 gazoliny surowej. Ta po oddzieleniu zostaje stabilizowana, tzn. pozbawiona składników gazowych, wśród których najbardziej wartościowy jest gazol, składający się z propanu i butanu. Gazol jest dziś otrzymywany w dużych ilościach z gazu ziemnego i stanowi podstawę gazyfikacji bezprzewodowej. Rozległe osiedla podmiejskie i małe miasta nie posiadają gazu do użytku domowego ponieważ budowa rozległych sieci gazociągów na małe ilości gazu byłaby nieekonomiczna, wobec tego w pojedynczych domach zakłada się instalacje gazowe zasilane gazolem z butli. W butlach znajduje się gazol skroplony pod ciśnieniem 6-8 Atm. Po rozprężeniu gazolu otrzymuje się gaz o wysokim cieple spalania.
Duże miasta zasilane są gazem ziemnym suchym lub osuszonym, tzn. pozbawionym gazoliny. Gaz ten wykorzystuje się dla miejscowego przemysłu oraz w gospodarstwie domowym. Zasilanie gazem gospodarstw domowych przyczynia się do znacznych oszczędności węgla.
Na podstawie badań porównawczych obliczono, że w gospodarstwie domowym 1 kaloria paliwa gazowego odpowiada 10 kaloriom z węgla. Gaz ziemny jest bardzo cennym paliwem, gdyż jego wartość opałowa jest bardzo wysoka: około 9000 kcal/m3, natomiast gaz miejski z węgla ma zwykle około 4000 kcal/m3. W niektórych miastach gaz ziemny służy do podniesienia wartości opalowej gazu uboższego, taniej produkowanego, jak np. gazu wodnego o wartości opałowej koło 2500 kcal/m3. Najwyższą wartość opałową wykazuje jednak gazol: około 26 tys. kcal/m3, dzięki czemu gazyfikacja bezprzewodowa jest ekonomiczna.
W Stanach Zjednoczonych AP w miastach zastąpiono 95% gazu węgłowego gazem ziemnym. Ogólna produkcja gazu ziemnego jest tam dziś największa na świecie. W roku 1937 przekroczyła 67 mld m3 rocznie. Zużycie gazu ziemnego w Polsce w roku 1955 wyniosło 393 min m3 i ma stałą tendencję wzrostu.
Leave a reply