20 lipca 2015
Posted in Technika
Łunnik 1. Jeszcze efektowniejsze i precyzyjniejsze w starcie były radzieckie Łunniki. Odstrzał nastąpił 2.1.1959 r. Według oceny angielskiego specjalisty rakietowego K. Gatlanda rakieta startowa miała masę Około 250 t. Łunnik I osiągnął prędkość maksymalną nieco większą od 11,4 km/sek. 3.1.1959 r. o godz 0 min 57 cz. uniw. rakieta, prując przestrzeń ku Księżycowi, wydzieliła w odległości 120 tys. km obłok atomowego sodu, który stworzy} warkocz długości 100 km, widzialny w świetle słonecznym jako obiekt 6 wielkości gwiazdowej. Sfotografowano go w obserwatorium w Ałma Ata na tle gwiazdozbioru Panny. Rakieta miała wówczas jasność widmową 14 w. gw. 4.1.1959 r. o godz 2 min 59 cz. uniw. Łunnik I osiągnął największe zbliżenie do Księżyca: 8000 km. Ponieważ jednak minął Księżyc „od tyłu”, tj. od zachodu, z prędkością 2,4 km/sek względem Ziemi, przeto nie mógł się z nim związać grawitacyjnie, jako że Księżyc umyka po swej orbicie z prędkością 1 km/sek. Po prostu nie miał możności już Księżyca „dogonić”. W odniesieniu do Ziemi Łunnik biegł po hiperboli, gdyż osiągnął prędkość maksymalną 11,4 km/sek, a więc większą od parabolicznej. 5.1.1959 r. o godz 7 rakieta znalazła się w odległości 597 tys. km od Ziemi, a 7,1 w oddaleniu 900 tys. km. Tu wyzwoliła się z przewagi grawitacyjnej Ziemi i przeszła na eliptyczny tor około- słoneczny jako sztuczna .planetoida nr 1.
Read More